Rozmawiamy z dr n. med. Dorotą Szcześniak, prof. UMW na temat projektu pt. „Cognisance – Współtworzenie standardów rozpoznawania oraz opieki postdiagnstycznej otępień”.
Czy otępienie to choroba z którą można funkcjonować?
Otępienie, zwane też potocznie demencją, jest chorobą mózgu w której zaburzone są tak zwane funkcje poznawcze. Zaliczamy do niech pamięć, myślenie, orientację, rozumienie, liczenie, zdolność uczenia się, język oraz ocenę. Oprócz tego, u osób z otępieniem często obserwujemy obniżenie kontroli emocji i impulsów czy zaburzenia zachowania oraz motywacji. Przebieg otępienia jest zazwyczaj przewlekły i postępujący, a co za tym idzie, z biegiem czasu wykonanie podstawowych codziennych czynności staje się najczęściej niemożliwe. Należy jednak podkreślić, że we wczesnych stadiach choroby można normalnie funkcjonować, można żyć pełnią życia. Trzeba jednak wiedzieć na jakich warunkach.
Główny cel projektu COGNISANCE?
Cel ogólny projekt COGNISANCE zakłada zaprojektowanie oraz realizację na terenie wybranych obszarów państw partnerskich kampanii społecznych. Ogólnie rzecz biorąc, mają one na celu zmianę zachowań i postaw u osób z otępieniem, ich rodzin oraz przedstawicieli zawodów medycznych i społecznych. Działania te bazują na zebranych wcześniej danych zgodnie z metodologią właściwą badaniom naukowym, a także bezpośredniej pracy twórczej z osobami z otępieniem, opiekunami rodzinnymi oraz medykami. Projekt wieńczy stworzenie podręcznika wdrożeniowego, który ma umożliwić realizację podobnego projektu w innych krajach.
Pracujemy również nad sporządzeniem zestawu narzędzi dla pracowników ochrony zdrowia i pracowników społecznych tak, aby w warunkach nawet kilkunastominutowego spotkania z pacjentem czy opiekunem potrafili dostarczyć najważniejsze informacje dotyczące codziennego funkcjonowania z otępieniem.
Obecnie realizowany jest drugi etap…proszę coś o nim opowiedzieć
Jesteśmy na finiszu projektowania strony internetowej będącej swoistym kompendium wiedzy o otępieniach, a także planowania strategii kampanii społecznej, która będzie komplementarna do wspomnianej strony. Warto podkreślić, że zasadnicza jest tu ścisła współpraca w strukturze tak zwanych Lokalnych Grup Roboczych.
Jako badacze i przedstawiciele zawodów medycznych oraz społecznych musimy dbać o uwzględnienie szerszej perspektywy, jednocześnie dbając o metodologię i fakty naukowe. Musimy znaleźć złoty środek.
Jesteśmy przekonani, że bazując na naszym doświadczeniu, zdecydowanie łatwiej będzie przedstawicielom innych krajów stworzyć podobną ofertę.
Dziękujemy za rozmowę i życzymy samych sukcesów.
