Wykorzystanie światłoczułych białek, które kontrolują elektryczną aktywność komórek serca, wydaje się być obiecującą metodą leczenia migotania przedsionków (AF) – informują naukowcy w „Journal of Internal Medicine”.
Migotanie przedsionków to jedno z najczęstszych długotrwałych zaburzeń rytmu serca. Tworzące przedsionki serca włókna mięśniowe kurczą się w niezsynchronizowany, „migoczący” sposób, co nie przyczynia się do pompowania krwi. W rezultacie łatwo powstają zakrzepy, które – trafiając do mózgu – mogą spowodować jego udar niedokrwienny. Ryzyko wystąpienia migotania przedsionków rośnie wraz z wiekiem.
Charakterystycznym dla migotania serca objawem jest szybkie, niemiarowe bicie serca, często powodujące uczucie kołatania w klatce piersiowej. Czasem pojawia się tylko zmęczenie, osłabienie czy duszność. Jednak wiele osób nie ma żadnych objawów choroby albo odczuwa je w minimalnym stopniu i schorzenie jest u nich diagnozowane przy okazji rutynowych badań.
Obecne metody leczenia AF – w tym leki i zabieg elektrycznej kardiowersji w celu przywrócenia prawidłowego rytmu serca – często nie są skuteczne lub niosą ze sobą poważne skutki uboczne. Na przykład impuls elektryczny wysyłany przez wszczepialne kardiowertery powoduje u pacjenta silny ból.
W nowym badaniu serca szczurów zostały zmodyfikowane optogenetycznie, dzięki czemu ich kanały jonowe reagowały na światło. Gdy klatki piersiowe zwierząt zostały oświetlone, doszło do gwałtownego przywrócenia prawidłowego rytmu sera.
Wskazuje to, że przez ścianę klatki piersiowej przeniknęła wystarczająca ilość światła, co sugeruje, że możliwe mogłoby być także zastosowanie opartej na podobnych zasadach terapii u ludzi.
„Bezwstrząsowa kardiowersja AF pozwoliłaby na przywrócenie prawidłowego rytmu w dowolnym miejscu i czasie, co może poprawić rokowanie i jakość życia pacjentów z AF. Mamy nadzieję, że nasza praca przyczyni się do realizacji tej tak bardzo pożądanej opcji w praktyce klinicznej” — powiedział jeden ze współautorów badań (DOI: 10.1111/joim.13654), dr Daniël A. Pijnappels z Leiden University Medical Center w Holandii.
www.naukawpolsce.pl
